Dzisiaj znów słyszymy poufne wyznanie, które Jezus nam czyni w Wielki Czwartek: «Jak Mnie umiłował Ojciec, tak i Ja was umiłowałem.» (J 15,9). Miłość Ojca do Syna jest ogromna, łagodna, bliska. Czytamy to w Księdze Przysłów, gdy zapewnia, że na długo przed rozpoczęciem działalności, «ja byłam przy Nim mistrzynią, rozkoszą Jego dzień po dniu, cały czas igrając przed Nim» (Prz 8,30). Tak samo kocha nas i, oznajmiając to proroczo w tej samej Księdze, dodaje: «igrając na okręgu ziemi, znajdując radość przy synach ludzkich» (Prz 8,31).

Ojciec kocha Syna, a Jezus nie ustaje w mówieniu nam o tym: «A Ten, który Mnie posłał, jest ze Mną; nie pozostawił Mnie samego, bo Ja zawsze czynię to, co się Jemu podoba» (J 8,29). Ojciec ogłosił to bardzo głośno nad Jordanem, gdy słyszymy: «Tyś jest mój Syn umiłowany, w Tobie mam upodobanie» (Mk 1,11) i później, na górze Tabor: «To jest mój Syn umiłowany, Jego słuchajcie» (Mk 9,7).

Jezus odpowiedział «Abba», Ojcze! Teraz wyjawia nam, «jak Mnie umiłował Ojciec, tak i Ja was umiłowałem». A co my z tym zrobimy? Możemy trwać w Jego miłości, zachowywać Jego przykazania, kochać Wolę Ojca. Czy nie jest to przykład, który daje nam On?: «Ja zawsze robię to, co Jemu się podoba».

Ale my, którzy jesteśmy słabi, niestali, tchórzliwi i —czemu by tego nie powiedzieć— nawet źli, tracimy na zawsze Jego przyjaźń? Nie, On nie pozwoli, żebyśmy byli kuszeni ponad nasze siły! Ale jeśli kiedykolwiek odejdziemy od Jego przykazań, prośmy Go o łaskę, by wrócić biegiem jak syn marnotrawny do domu Ojca i przystąpić do sakramentu Pokuty, aby otrzymać przebaczenie za nasze grzechy. «Tak i Ja was umiłowałem —mówi nam Jezus—. To wam powiedziałem, aby radość moja w was była i aby radość wasza była pełna. » (J 15,9.11).